Twee thuislanden

THUISLANDEN ZONDER THUIS

Wat ik nooit had verwacht is gebeurd. Nadat mijn vakantie in Nederland bijna afgelopen was, heb ik mijn baas een mailtje gestuurd met het verzoek of ik wat langer weg kon blijven.
Had me een paar jaar geleden bovenstaand scenario voorgeschoteld, had ik je ronduit uitgelachen. Recht in je gezicht. No way dat ik langer dan uiterst noodzakelijk was in Nederland zou blijven. De meeste van jullie weten wel dat ik me weleens heb verzet tegen Nederland en een beetje tegen België. Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik kan altijd een beetje meer sympathie opbrengen voor België dan voor Nederland. Misschien komt het doordat het in België normaler is om tussen de middag warm te eten. Maar goed, die extra vakantiedagen kreeg ik, nadat ze eerst geweigerd waren, omdat er in Marokko twee dagen de verjaardag van de profeet gevierd werd. Ik was er blij mee omdat we in Nederland iets hebben dat ‘gezelligheid’ heet.

Gezellig Nederland werd al een tijdje gegijzeld door iemand die een film aan het voorbereiden was. Een hoop gedoe waarvan het overgrote gedeelte mij voorbij ging. Ik was aan het genieten van gezellig Nederland en gezellige vrienden en familie. Maar ja, ook de extra dagen raken een keer op en ik ontkwam niet aan de terugkeer naar mijn huis en werk in Marokko. Wat ik altijd als een voordeel heb ervaren, begin ik nu te zien als een blok aan mijn been. Twee thuislanden. Bijna drie jaar woon en werk ik nu in Marokko en ik begin steeds meer in te zien dat ik waarschijnlijk mijn thuisland nog steeds niet gevonden heb. Ik heb Nederland nog nooit zo leuk gevonden als tijdens mijn ‘vakanties’. Op een afstand ga je de dingen pas echt waarderen. Marokko was voor mij altijd een paradijs op aarde. Totdat ik er ging wonen. Begrijp me niet verkeerd, Marokko is een leuk en mooi land. Maar er is iets wat me niet helemaal lekker zit, ik moet weer verder.

Toen ik hier kwam wonen dacht ik Nederland meteen zou vergeten. Even was dat zo, maar na zes maanden sloeg de onverwachte heimwee toe. Twee thuislanden hebben is voor mij vergelijkbaar met kiezen tussen je vader en je moeder. Ook onmogelijk. Marokko is het land waar mijn roots liggen, in Nederland ben ik gevormd. Daar ken ik de weg als mijn broekzak. In allebei voel ik me een beetje thuis maar op een gegeven moment gaat het kriebelen en dringt zich de behoefte op om de biezen te pakken en weer weg te gaan. De twee thuislanden heb een wereldburger en een eeuwige verhuizer van mij gemaakt.

Op deze verwarrende situatie had ik drie jaar geleden niet gerekend, dus ik heb ook geen oplossingen kunnen voorbereiden. Maar ik heb er snel eentje bedacht. Ik ga nu op zoek naar een derde, onpartijdig thuisland waar ik zelf geen geschiedenis heb liggen. Dat is dan weer een voordeel van twee thuislanden hebben waar tussen je niet wilt kiezen.