Politie

De politie staakt in Nederland. Ze willen een salarisverhoging die meer aansluit bij de functies. Veel politiemensen vinden dat ze ondergewaardeerd worden en dat het zware en soms gevaarlijke werk niet erkend wordt. De erkenning wordt niet uitgesproken door een middel van een goed salaris in ieder geval. Om de Minister van Binnenlandse Zaken op de knieeën te dwingen, staakt het politiepersoneel. Mensen kunnen ongestoord de snelheidslimieten op de Nederlandse snelwegen overschrijden en alleen in echte noodgevallen rukt de politie uit. Het heeft iets romantisch, met al je collega’s staken en slappe koffie drinken op de vroege ochtend. Het geeft een groot gevoel van saamhorigheid om voor hetzelfde doel te strijden.

Als ik in Marokko vrienden en familie vertel dat de Nederlandse politie staakt dan is er altijd veel verbazing. Een van de veelgehoorde reacties is: “de politie is er toch juist om de stakingen te voorkomen en te beëindigen.” Een van mijn collega’s beweerde zelfs dat het verboden is voor de Marokkaanse politie om te staken. Ik moet je ook eerlijk zeggen dat ik de Marokkaanse politie ook niet snel zie staken. Of misschien zijn het stille, passieve stakers. De verkeersagenten maken er altijd meer een zooitje van dan dat ze verkeer reguleren. En als ze (actief) gaan staken dan kunnen ze natuurlijk de vele steekpenningen niet innen. Politie wordt in Marokko dus nooit geassocieerd met stakingen tenzij ze er eentje moeten beëindigen.

Een keer ben ik getuige geweest van zo een beëindiging. In de hoofdstad waren hoogopgeleide jongeren aan het demonstreren. Artsen, economen, leraren en advocaten eisten banen van de overheid. Voor het parlement scandeerden enkele honderden mensen hun leuzen en hielden ze hun borden op. Binnen no time was er een politiemacht ter plaatse die de boel uit elkaar sloeg. Letterlijk en figuurlijk. Een hoge politiefunctionaris, die nogal klein en dik was, dribbelde achter sommige demonstranten aan om ze met de vlakke hand op de rug te slaan. Soldaten waren er voor het echte vuile werk. Als die een seintje kregen van de politie dan mochten ze erop los slaan met de gummyknuppels. De politie, behalve de hoge functionaris, dreef de menigte op een kluitje zodat de soldaten goed konden slaan. Ondertussen gilden de vrouwelijke demonstranten erop los. Een gekrijs dat door merg en been ging. Dat was een tactiek, hoorde ik later, om de soldaten en politie ervan te weerhouden om (hard) te slaan. Het hielp weinig. Bij de McDonald’s haalden de ongeslagen demonstranten ijs en suiker. IJs om de pijn te verzachten, suiker om de meisjes die flauwvielen wakker te krijgen of te houden. Ik vond dat toch wel erg aardig van de McDonald’smedewerkers, om op deze manier steun te betuigen aan de demonstratie. De demonstranten lieten zich niet kennen. Hun acties herhaalden ze enkele keren.

Slappe koffie kwam er niet aan te pas. Het saamhorigheidsgevoel werd er wel uitgeslagen.